I wanna save your heart tonight - Rozdział 20

- Oby wszystko poszło dobrze. Nie chcę, żeby oni się rozstali. –jęknęłam chodząc po salonie.

- Skarbie uspokój się. – mruknął Zayn.

Kiedy przechodziłam obok niego, złapał mnie za biodra i posadził sobie na kolanach.  Wtuliłam się w niego mocno, a on przez cały czas delikatnie kreślił palcem po moich plecach.

- A jeśli Sara nie będzie chciała pogadać z Louis’em? – spytałam.

- Nie zakładaj najgorszego. Jesteś bardziej pesymistycznie niż Tommo. – skarcił mnie chłopak.

- Wiem. – burknęłam. – Po prostu się martwię. Oni naprawdę do siebie pasują. Nie chcę, żeby to co było między nimi, teraz się skończyło. Tyle już przeszli. – westchnęłam.

- Oni za bardzo za sobą szaleją, żeby się rozstać. Zaufaj mi, wszystko się ułoży, tylko trzeba dać im czas. – szepnął mi na ucho.

Spojrzałam Zayn’owi prosto w oczy i uśmiechnęłam się blado. Mam nadzieję, że to co mówi jest prawdą. Naprawdę nie chcę, żeby oni się rozstali. Czułabym się winna temu wszystkiemu.

Mulat pogładził mnie kciukiem po policzku, a następnie nachylił się w moją stronę i lekko pocałował mnie w usta. Gdy nasze usta zetknęły się ze sobą, poczułam jak robi mi się gorąco. Naparłam na niego mocniej, a on w odpowiedzi jęknął cicho, a ten dźwięk echem odbił się w moim ciele.

Zayn przesunął mnie tak, że teraz siedziałam na nim okrakiem. Jego ręce spoczywały na mojej pupie, natomiast swoje oplotłam wokół jego szyi. Oderwał się od moich warg aby zaczerpnąć powietrza, a po chwili zaczął muskać moją szyję ustami i językiem. Czułam, że jest bardzo podniecony, a to nakręcało mnie jeszcze bardziej.

Gdy jego dłonie powoli wsunęły się pod moją bluzkę u rozpoczęły poszukiwania zapięcia od stanika, naszych uszu doszedł odgłos pukania do drzwi. Od razu wiedziałam, że to Liam i Niall wrócili ze spaceru z Nathanem.

Odsunęłam się od chłopaka i niezdarnie podniosłam się na równe nogi. Zayn jęknął niezadowolony i złożył ręce na klatce piersiowej, wydymając usta niczym pięciolatek. Ze śmiechem pokręciłam głową i poszłam wpuścić chłopaków.

- I jak spacerek? – spytałam biorąc małego od Niallera.

- Byłoby w porządku, gdyby ci cholerni paparazzi nie chodzili za nami krok w krok. – burknął blondynek siadając na kanapie obok Zayn’a. – A tobie co? – zmarszczył brwi widząc minę mojego chłopaka.

- Nie pytaj. – mruknęłam ściągając Nate’owi sweterek.

Horan jeszcze raz przyjrzał się swojemu przyjacielowi, potem mnie, ale w efekcie końcowym po prostu wzruszył ramionami i poszedł do kuchni po coś do jedzenia. Usiadłam na miejscu, które zajmował blondynek i przytuliłam chłopca, który wydawał się już strasznie zmęczony.

Przez cały czas kołysząc Nathana, nerwowo zerkałam na swój telefon, by sprawdzić godzinę. Minęły już jakieś trzy godziny. Oby wszystko było dobrze, proszę.

- Nie myśl o tym tyle. – szepnął Zayn ściskając moją dłoń. – Umówiliśmy się z Louis’em, że wrócimy koło osiemnastej, jest dopiero siedemnasta. 

- Ana nie denerwuj się. – Liam uśmiechnął się do mnie ciepło.

Dobra, może oni mają rację. Za bardzo się tym wszystkim przejmuję. Louis i Sara są już przecież dorośli i na sto procent sobie poradzą. Może i moja przyjaciółka w ostatnich dniach zachowywała się naprawdę dziwnie, ale wiem, że w tej sprawie zachowa trzeźwość umysłu. Musi myśleć nie tylko o sobie, ale też o swoim synku.  Wiem, że będzie jej ciężko, zwłaszcza po ostatnich wydarzeniach, ale wierze w nią.

* * *

Siedziałem na kanapie, a Sara spała mocno we mnie wtulona. Z mocno bijącym sercem słuchałem jej spokojnego oddechu i wdychałem jej słodki zapach, starając się go zapamiętać, tak na wszelki wypadek.

Przez cały czas mam wrażenie, że to co się dzisiaj wydarzyło, jest tylko snem. Boję się, że za moment się obudzę i Sara dalej nie będzie się do mnie odzywać i że wciąż będzie chciała mnie zostawić.

Uśmiechnąłem się do siebie jak idiota, słysząc w głowie jej dźwięczny głos mówiący „Nie stracisz”, gdy powiedziałem, że nie chcę stracić ani jej ani Nathana. Te dwa proste słowa sprawiły, że moje serce nadęło się szczęściem i nadzieją.

Ona naprawdę chce ratować nasz związek! To takie niesamowite. A już bałem się, że to koniec, że straciłem ją i Nate’a na zawsze. Nie przeżyłbym tego. Oni są powodem dla którego wstaję codziennie rano. Są moim tlenem, moim życiem. Wiem, że gadam jak na łzawych filmach, ale to jest prawda.

Opuszkami palców dotknąłem jej lekko zarumienionego, wciąż opuchniętego po ciosach które sprawił jej James, policzka, przez co poruszyła się niespokojnie. Cieszę się, że na jej twarz powróciły kolory i nie jest już taka blada. Naprawdę się o nią bałem po tym co zrobił mój rzekomy przyjaciel.

Pamiętam ból jaki czułem, kiedy Sara wzdrygała się za każdym razem, kiedy próbowałem do niej podejść, oraz ból i przerażenie w oczach mojej dziewczyny. Dzisiaj pozwoliła mi się dotknąć, objąć. To cudowne uczucie mieć ją w ramionach. Wiem, że minie jeszcze sporo czasu, zanim naprawdę pozwoli mi się dotknąć, ale jestem gotów poczekać. Rozumiem co musi czuć, po tym co zrobił jej James i nie mam zamiaru jej do niczego zmuszać ani także pospieszać jej. Wiem, że potrzebuje teraz czasu na przemyślenia, ale też dużo uwagi.  

Podniosłem głowę, kiedy moich uszu doszedł dźwięk otwieranych, a później zamykanych drzwi. Po chwili usłyszałem również stłumione głosy oraz ciche szepty. Mimowolnie uśmiechnąłem się pod nosem. Byłem taki szczęśliwy!

Po krótkiej chwili w progu salonu stanął Niall z Liam’em, a za nimi czaili się Zayn z Aną i Nathanem. W bardzo szybki sposób ocenili sytuacje i uśmiechnęli się szeroko, śmiejąc się jednocześnie.

- Czyli wszystko już w porządku? – spytała cicho Ana siadając z Nathanem na fotelu.

- Tak, można tak powiedzieć. – szepnąłem.

- Tak strasznie się cieszę! Źle bym się czuła, gdybyście się rozstali.

Uśmiechnąłem się lekko i mocniej przytuliłem Sarę do siebie. Dziewczyna poruszyła się, mamrocząc coś niewyraźnie pod nosem, jednak nie obudziła się. Pogłaskałem ją czule po policzku i oparłem brodę o jej głowę. Tak cudownie było znowu mieć ją w ramionach!

* * *

Siedzieliśmy w trójkę na kanapie, to znaczy ja, Zayn i Sara, wspólnie oglądając jakąś denną komedię romantyczną, którą o dziwo wybrał mój własny chłopak. Nie podejrzewałam go o tak dziwny gust.

Malik przez cały czas obejmował mnie w pasie i delikatnie łaskotał moją skórę, natomiast ja bawiłam się włosami mojej przyjaciółki, która leżała z głową na moich kolanach.

Sara, z pomocą nas wszystkich, powoli dochodzi już do siebie. Wciąż jest przygnębiona i zamyka się w sobie, ale na szczęście nie zdarza się to często, a to duży postęp. Zaczęła się nawet uśmiechać, co oczywiście bardzo nas wszystkich cieszy, a najbardziej Louis’a. Przez pierwszy tydzień tracił nadzieję, że odzyska swoją wesołą dziewczynę, ale teraz jest w nim mnóstwo entuzjazmu, zresztą jak w nas wszystkich.

Z samego rana Louis zabrał Harry’ego i gdzieś pojechali. Kiedy pytaliśmy go o co chodzi, uśmiechał się tylko i powiedział, że to niespodzianka. Przez chwilę nawet zaczęliśmy podejrzewać, że zwariował.

Podskoczyłam zaskoczona, kiedy drzwi wejściowe trzasnęły głośno. Spojrzałam zdziwiona na Zayn’a, a on wzruszył tylko ramionami. Po chwili do salonu wkroczył uśmiechnięty Harry, a za nim trochę mniej wesoły Louis. Ten drugi trzymał ręce z tyłu, jakby próbował coś w nich ukryć.

Harry wskoczył na fotel obok nas, wciąż szczerząc się jak idiota. Jego wzrok powędrował do ręki Zayn’a, która spoczywała na mojej talii i jego uśmiech trochę przygasł. Trudno mi to przyznać, ale zrobiło mi się go trochę żal, ale tylko trochę.

Louis w tym czasie klęknął przed kanapą, przez cały czas nie spuszczając wzroku z Sary. Dziewczyna usiadła niezdarnie, przez cały czas przygładzając dłonią swoje potargane włosy.

- Co się stało? Dlaczego się tak uśmiechasz? – spytała lekko zaniepokojona.

- Wiem jak bardzo marzyłaś o tym, abyśmy kupili własne mieszkanie albo dom. – zaczął cicho. – Nigdy nie miałem czasu, żeby przeglądać z tobą te wszystkie oferty i zawsze się na mnie wściekałaś. Ostatnio znalazłem w sypialni wycinek z gazety, na którym zaznaczyłaś pewną ofertę mieszkania, niedaleko od tego domu. Chciałbym ci zadośćuczynić to wszystko, tak więc, pojechałem razem z Harry’m do gościa, który sprzedawał to mieszkanie i.. – w tym momencie zza pleców wyciągnął jakieś papiery i podał je Sarze.

Dziewczyna przez kilka minut w milczeniu przyglądała się papierom. Louis patrzył na nią przez cały czas przygryzając wargę. Wyraźnie było widać, że jest zdenerwowany. Bał się reakcji Sary.

- Kupiłeś nam mieszkanie? – bardziej stwierdziła niż spytała.

- Cieszysz się? – spytał niepewnie.

- Żartujesz? – szepnęła, a chłopakowi mina zrzedła, zresztą jak nam wszystkim. – Oczywiście, że się cieszę! – pisnęła.

Louis uśmiechnął się szeroko, a Sara rzuciła się mu na szyję, tak że po chwili leżeli już na podłodze. Nie mogłam się nie uśmiechnąć, widząc ich takich szczęśliwych. Naprawdę zasługują na to, aby być końcu szczęśliwymi. Zbyt dużo już wycierpieli.

- Wiedziałeś o tym? – zwróciłam się do Harry’ego.

- No pewnie. – zaśmiał się.

Zmrużyłam lekko oczy, a chłopak uśmiechnął się od ucha do ucha, a po chwili puścił mi oczko. Zszokowana zamrugałam kilkakrotnie i zerknęłam na Zayn’a, ale na szczęście on niczego nie widział. Cholera, co ten Styles wyczynia!?

* * *

Przed przeprowadzką Louis’a, Sary i Nathana do nowego mieszkania, postanowiliśmy zrobić mini imprezę ”pożegnalną”. Młody Tomlinson na ten czas został u państwa Collins, który bardzo ucieszyli się z odwiedzin wnuka.

Siedzieliśmy w ogrodzie, korzystając, że pogoda była naprawdę piękna. Chłopcy kupili trochę alkoholu i jedzenia, rozpalili grilla, a także włączyli muzykę. Atmosfera była świetna i wszyscy bardzo dobrze się bawiliśmy, nie myśląc o tym, że już nie będziemy spędzać ze sobą tak dużo czasu.

- Skarbie twój telefon dzwoni. – powiedział Zayn, podając mi moją komórkę.

Byłam tak zagadana z Sarą i Niall’em, że w ogóle nie usłyszałam dzwonka. Odeszłam na bok, tak by nikt mnie nie słyszał, wcisnęłam zieloną słuchawkę i przyłożyłam telefon do ucha.

- Halo?

- Ana słonko! Tu mama! – po drugiej stronie usłyszałam jej ciepły głos.

- Mama? Cześć. Co się stało? – spytałam.

Naprawdę zdziwił mnie i lekko zaniepokoił jej telefon. Zawsze dzwoni do mnie, kiedy dzieje się coś niedobrego. Gdy ostatnio do mnie zadzwoniła, jej partner zostawił ją dla jakiejś młodszej i ładniejszej. Ciekawe co stało się tym razem.

- Oh! To ojciec jeszcze z tobą nie rozmawiał? – spytała zdziwiona. - Cholera, myślałam, że już to zrobił. – mruknęła bardziej do siebie niż do mnie.

- O czym miał ze mną porozmawiać?

- Obiecałam ojcu, że nic ci nie powiem, zanim on z tobą nie porozmawia, ale skoro już zadzwoniłam. – nawijała. – Chodzi o to, że będziesz musiała przenieść się do mnie, do Laguny.

Zamrugałam kilkakrotnie i otworzyłam usta, żeby coś powiedzieć, jednak zaraz je zamknęłam. Odczekałam chwilę, z nadzieją że mama powie, że żartuje, ale nic takiego nie nastąpiło.

- Ale jak to? – wykrztusiłam w końcu. – Dlaczego mam przenosić się do Laguny? To są jakieś żarty? – starałam się nie podnosić głosu.

- Wspólnie doszliśmy z ojcem do wniosku, że lepiej będzie dla ciebie, jeśli zamieszkasz u mnie. Po pierwsze chodzi o twoje towarzystwo. Nie podobają nam się osoby, z którymi się zadajesz oraz to ile masz przez nich problemów. Po drugie chodzi o twojego ojca i jego firmę, która niestety zaczyna podupadać. Prawdopodobnie będzie musiał ją sprzedać i gdzieś się przeprowadzić.

- I nie mogę zamieszkać z nim? – spytałam oburzona. – Poza tym, co wam przeszkadzają moi znajomi?

- Kotku, nie wiem, czemu nie będziesz mogła zamieszkać z ojcem. Zadzwonił do mnie niedawno, prosząc, żebym wzięła cię do siebie.

- Zaraz, dlaczego niby mam się przenieść do ciebie. Mogę zamieszkać z moim chłopakiem, ma duży dom.

- To jest trzeci powód. Nie podoba nam się twój związek z tym chłopcem, ma na ciebie zły wpływ. – powiedziała ze spokojem.

Mimowolnie zaczęłam chichotać. Że niby Zayn ma na mnie zły wpływ? Ta rozmowa naprawdę staje się coraz dziwniejsza.

- Nie. Nie ma mowy. Jestem już dorosła do diabła i nie muszę robić tego co mi każecie. – warknęłam.

- Przykro mi skarbie, ale wszystko jest już ustalone i pod koniec tygodnia przylatujesz do Laguny. – mruknęła. – Muszę już kończyć skarbie. Porozmawiaj z tatą, może ona lepiej ci wszystko wytłumaczy.

- Mamo czekaj!

Niestety zamiast jej głosu usłyszałam dźwięk odkładanej słuchawki. Długo jeszcze stałam z telefonem przy uchu. Nie no, przecież to jest niemożliwe. Mam prawie dwadzieścia lat, a rodzice rządzą mną jakbym była małą dziewczynką. Nie rozumiem tego.

W końcu schowałam telefon do kieszeni dżinsowych spodenek i niepewnie spojrzałam na moich, nic nie świadomych przyjaciół. Poczułam w oczach szczypiące łzy. Wiedziałam, że teraz już nic nie zdziałam, rozmowa z moimi rodzicami nic nie da, oni podjęli decyzję bez mojej wiedzy. Pod koniec tygodnia będę musiała wyjechać i zostawić moich bliskich.

Na miękkich nogach wróciłam do przyjaciół i usiadłam na kolanach mojego chłopaka. Zayn objął mnie mocno ramionami i pocałował w policzek. Zmusiłam się do lekkiego uśmiechu.

- Co się stało? – spytał Malik. – Jesteś smutna. Kto dzwonił?

- To moja mama. – mruknęłam. – Pod koniec tygodnia.. mam pojechać do niej na.. tydzień. – skłamałam.

- Dlatego jesteś smutna? – uśmiechnął się do mnie czule i przytulił mnie jeszcze mocniej.

- Nie chcę was zostawiać. – powiedziałam zgodnie z prawdą.

-  To tylko tydzień. Minie jak z bicza strzelił. – stwierdził Niall.

- Taak, jak z bicza. – szepnęłam opierając głowę o ramię Zayn’a.

Jak u licha mam im teraz powiedzieć, że przeprowadzam się do Kalifornii? 

____________________________

Jej. Napisanie tego rozdziału zajęło mi mniej czasu niż przypuszczałam.

No to teraz namieszałam, nie ma co ;D

Jeśli chce ktoś być informowany o nowych rozdziałach na bogu, niech powiadomi mnie o tym w zakładce "Informowani". 

Ps. Zapraszam także na bloga http://but-everything-you-do-is-magic.blogspot.com/ gdzie pojawił się 4 rozdział.

Kocham was!

@Twinkleineye