I wanna save your heart tonight - Rozdział 23

Wypadłem przez drzwi, prosto na chodnik, który okazał się zadziwiająco pusty. Nerwowo zacząłem się rozglądać dookoła, mając nadzieję, że zauważę gdzieś Zayn’a, jednakże nigdzie nie było widać jego znajomej sylwetki.

Miałem zamiar skierować się w kierunku domu, gdzie prawdopodobnie mógł pójść Malik, lecz zatrzymałem się gwałtownie, marszcząc brwi ze zdezorientowania i złości.

Niby u licha, dla czego ja mam szukać Malika? Dlaczego akurat mnie Sara wysłała? Czemu nie Niall’a albo Liam’a? Przecież dobrze wie, że mamy ze sobą kosę. Ten sukinsyn ukradł mi dziewczynę i nie wiele mnie teraz obchodzi to, co się z nim dzieje.

Tak w ogóle, to, co znajdowało się w tym liście, że i Sara i Malik byli tacy zdenerwowani? Cóż, w każdym razie, nie było to nic przyjemnego, w przeciwnym razie, nie byliby tacy zdenerwowani.

Chciałem już zawrócić do mieszkania, jednak zatrzymałem się z ręką na klamce. Nie, nie mogę tak po prostu tam wrócić. Z jakiegoś powodu, Zayn potrzebuje wsparcia i Sara uznała, że to ja będę umiał mu je dać. Nie ważne, co działo się między nami, Zayn wciąż jest moim przyjacielem i nie mogę go tak zostawić.

Nie myśląc już więcej, puściłem się biegiem prosto w stronę domu.  Jakiś cichy głosik w mojej głowie mówił mi, że to właśnie tam skierował się Malik. Pytanie tylko, po co? Obym tylko zdołał go powstrzymać przed zrobieniem jakiegoś głupstwa.

Kiedy w ekspresowym tempie dobiegłem do domu, zobaczyłem, że drzwi były lekko uchylone. Mimowolnie w duchu odetchnąłem głęboko. Uchylone drzwi świadczyły o tym, że Zayn naprawdę tam jest.

Niepewnie wszedłem do środka i zmarszczyłem brwi, widząc porozrzucane na podłodze w korytarzu i nie tylko, różnego rodzaju rzeczy, które wcześniej znajdowały się w szufladach czy szafkach. To wszystko wyglądało tak, jakby Malik w pośpiechu, szukał tam czegoś.

Szedłem powoli przez cały dom, jednak nigdzie nie widziałem Zayn’a. Dopiero po chwili do moich uszu doszedł jakiś hałas, który dobiegał z piętra. Szybko wspiąłem się po schodach i skierowałem się do sypialni Malika.

Gdy stanąłem w progu pokoju, zobaczyłem zdenerwowanego Zayn’a, który krążył po pomieszczeniu z komórką przy uchu, jednocześnie przez cały czas wrzucając coś do walizki, która leżała na jego łóżku. Zachowywał się, jak w jakimś amoku.

- Zayn, co ty robisz? – spytałem podchodząc bliżej.

Chyba nawet mnie nie usłyszał, a jeśli nawet, to całkowicie mnie zignorował. Wciąż tylko nerwowo pakował swoje rzeczy i mruczał coś do telefonu.

- Błagam odbierz. Nie rób mi tego, proszę. – usłyszałem jego zduszony głos.

Po chwili się rozłączył i spróbował jeszcze raz.

- Zayn! – krzyknąłem.

Podskoczył przestraszony i spojrzał na mnie wielkimi oczami, w których od razu można było zobaczyć łzy. Pomimo, iż byłem na niego naprawdę wściekły, w tym momencie, naprawdę mu współczułem, choć nie znałem powodów jego dziwnego zachowania.

- Co się dzieje? Dlaczego się pakujesz?

- Muszę ją znaleźć i sprowadzić z powrotem do Londynu. – szepnął.

- Co? O czym ty mówisz? – spytałem zdziwiony. – Kogo sprowadzić?

- Anę.

- Jak to? Przecież Ana poleciała do swojej mamy i pewnie wróci na początku przyszłego tygodnia. – mruknąłem nie rozumiejąc, o co mu chodzi.

Zayn pokręcił tylko głową i wrócił do pakowania, mamrocząc pod nosem, że nic nie rozumiem. Powoli zaczynał działać mi na nerwy. Jest dla mnie jak brat, ale przysięgam, że czasami mam ochotę go zabić. Właśnie teraz jest ten moment.

Złapałem go mocno za ramię i odwróciłem twarzą do siebie, jednocześnie drugą ręką zatrzasnąłem jego walizkę. Spojrzał na mnie, wściekle mrużąc oczy.

- Czego nie rozumiem? – warknąłem. – Co było w tym pieprzonym liście?

- Ana nie wróci! – wrzasnął. – Zostaje w Kalifornii, bo tak chcą jej rodzice! Firma jej ojca podupada i będzie musiał sprzedać dom. Potajemnie ustalił z matką Any, że ta przeprowadzi się do niej. – mówił podniesionym głosem. - Muszę ją sprowadzić z powrotem! Ona nie może mnie zostawić! Nie teraz! Potrzebuję jej! Ana jest dla mnie wszystkim – zakończył szeptem.

Poczułem, jak moje ciało przeszywa dziwny ból, na dźwięk słów Zayn’a. On ją kocha, to widać na kilometr. Kocha ją tak, jak ja kochałem ją na początku naszego związku.

Lekko zawstydzony spuściłem wzrok i przez krótką chwilę, udając zainteresowanie, przyglądałem się swoim butom. Czułem się źle również, dlatego, że mnie wciąż zależy na Anie i bardzo chciałbym ją odzyskać.

- Co niby chcesz teraz zrobić? Polecieć do Kalifornii? – spytałem. – Przecież nawet nie znasz adresu jej mamy. Nawet Sara go nie zna. – burknąłem. – Zayn to nie jest dobry pomysł. Nawet nie wiemy, czy ten list naprawdę coś znaczy. Może ona wróci. Nie możemy tracić nadziei.

- Harry ja nie chcę czekać. – szepnął siadając na łóżku. – Nie wytrzymam tej niepewności.

Usiadłem obok niego i poklepałem go po ramieniu. Zayn pokręcił głową, a następnie przeczesał włosy palcami, przy tym ciągnąc za ich końcówki. Nie wiedziałem, co mam mu powiedzieć. Nie potrafiłem go pocieszyć. Cóż, ale najwyraźniej sama moja obecność dodawała mu otuchy.

Postanowiłem po prostu siedzieć obok niego, przy okazji wciąż pilnując, żeby nie zrealizował swoich głupich pomysłów. Co on sobie w ogóle myślał? Że poleci do Kalifornii i „uratuje” Anę, jak jakiś książę z bajki? 
Skąd w ogóle ma pewność, że Ana sama nie chciała wyjechać? Nie wiemy, czy pisała prawdę w tym liście. Może po prostu nie chciała nas ranić? Sam już nie wiem, ale myśl, że Ana mogła nas zostawić, sprawiała mi ból.

 * * *

Minęły już niemal dwa tygodnie, odkąd przyleciałam do mamy, do Kalifornii. Przez ten czas, ani razu nie wyszłam ze „swojego” pokoju. Wciąż leżałam w łóżku otulona puchatą kołdrą i płakałam w poduszkę. To niesamowite, że w ogóle miałam jeszcze, czym płakać.

Moja mama przez cały czas dobijała się do drzwi i krzyczała, tym samym próbując zmusić mnie, abym wyszła, lecz ja byłam nieugięta. Nie chciałam widzieć ani jej ani tego faceta, z którym się spotykała. To bolało, świadomość, że ona może być z kimś, na kim jej zależy, a ja nie. Jestem jakaś gorsza?

Z każdym dniem robię się coraz słabsza i bardzo senna. Odkąd tu przyleciałam kompletnie nic nie jadłam, tylko czasami napiłam się trochę wody z kranu, gdyż nie chciałam schodzić do kuchni.  W ogóle straciłam jakąkolwiek chęć życia. Nie widziałam powodu, by żyć dalej. Bez Zayn’a i reszty moich przyjaciół byłam nikim.

Całkowicie straciłam poczucie czasu. Dni i noce, zlewały się w jedno. Minuty były jak godziny, albo jeszcze gorzej. Czas niemiłosiernie mi się dłużył. Nie wiedziałam, co mam ze sobą począć.

Czasem grałam na gitarze Eda, którą dostałam od chłopców na urodziny (nie miałam serca zostawić jej w Londynie). Niestety tylko czasami, po pięć ewentualnie dziesięć minut dziennie. Gra budziła we mnie przyjemne wspomnienia, które natomiast sprawiały mi ogromny, wręcz nie do opisania ból.

W niektórych momentach w mojej głowie pojawiały się dziwne myśli. A co jeśliby zakończyć to wszystko? Skończyć z tym bólem, który nigdy mnie nie opuści? Gdybym mnie tu nie było, wszystkim żyło by się lepiej. Nie musieliby tak cierpieć przez moje zachowanie. Skrzywdziłam wszystkich, na których mi zależy. Jestem do niczego.

Z drugiej jednak strony, czy nie cierpieliby bardziej, gdybym zrobiła sobie jakąś krzywdę? Sama już nie wiem. Nie, nie powinnam tak w ogóle myśleć. Lepiej jest tak jak teraz. Z czasem wszyscy przyzwyczaimy się do tej sytuacji i może nawet zapomnimy o bólu. Teraz po prostu trzeba jakoś wytrzymać.

 ~~`~~

Był późny poranek, albo może wczesne południe, zależy, z której strony spojrzeć, kiedy nagle usłyszałam dziwny dźwięk, który zbudził mnie z mojego słabego snu. Zdezorientowana usiadłam na łóżku i rozejrzałam się po pokoju, jednak niczego nie dostrzegłam.

Po chwili moich uszu ponownie doszedł ten dźwięk i od razu zorientowałam się, że dochodził on zza zamkniętych drzwi. Brzmiało to tak, jakby ktoś próbował się dostać do środka.

Przestraszona przełknęłam głośno ślinę i wierzchem dłoni przetarłam policzki oraz oczy. Całonocny płacz sprawił, że byłam kompletnie wycieńczona i nie miałam w ogóle siły. Teraz jeszcze to, czymkolwiek owo „to” jest.

Nagle drzwi otworzyły się na oścież i do pokoju wszedł jakiś obcy, starszy mężczyzna, ubrany w granatowy kombinezon, z przyczepionymi do pasa narzędziami, a zaraz na nim wkroczyła moja mama, trzymająca za rękę swojego chłopaka.

- Matko Święta, Ana! Jak ty wyglądasz, dziecko kochane! – krzyknęła mama, a już w następnej sekundzie była przy mnie. – Boże jesteś cała blada! I tak strasznie wychudłaś! Oh skarbie! – uścisnęła mnie mocno, przez cały czas szlochając.

W ogóle nie rozumiałam, co się wokół mnie dzieje. Czułam się tak, jakbym była gdzieś poza tym wszystkim, jakbym oglądała te wszystkie wydarzenia z boku. Dziwne uczucie.

- Zaraz dostaniesz coś do jedzenia. – szepnęła mama głaszcząc mnie po policzku. – Ana, rozumiem, że jest ci ciężko, ale nie możesz tak robić.  To do niczego nie prowadzi. Twoje zachowanie jest niemądre.

Nie potrafiłam jej odpowiedzieć. Zamiast tego, zaczęłam po prostu płakać, wtulona w jej klatkę piersiową. Teraz najbardziej potrzebowałam, choć odrobiny czułości i zrozumienia. Chciałam, żeby ktoś był przy mnie i mówił mi, że w końcu wszystko się jakoś ułoży i że ból minie.

 * * *

Odwróciłam delikatnie głowę znad kartonu, słysząc cichy trzask drzwi.  Na mojej twarzy pojawił się blady uśmiech, kiedy zobaczyłam stojącego w progu salonu Louis’a. Chłopak również się uśmiechnął, ale ten uśmiech nie sięgnął jego oczu. Nadal dało się w nich zauważyć przygnębienie, które towarzyszyło mu od dnia, kiedy dostaliśmy list od Any.

Nathan, który przez cały czas dzielnie pomagał mi, wyciągać książki z kartonów i układał je razem ze mną na półkach, zerwał się z podłogi i szybko podreptał do swojego ojca, śmiejąc się przy tym wesoło. Gdyby nie ten mały urwis, wszyscy pogrążylibyśmy się w tym dziwnym otępieniu.

Louis podniósł chłopca wysoko w górę, a następnie przytulił go popiersi i pocałował w czubek głowy. Nathan zaśmiał się radośnie i zaczął ciągnąć ojca za włosy oraz pocierał nosem o jego nos.

- Jak było na próbie? – spytałam zerkając na chłopaka.

- Nijak. – burknął. – Tak źle jeszcze nigdy z nami nie było. W ogóle nie możemy się skupić. Do tego Paul się strasznie czepia. On niczego nie rozumie. – mruknął.

- Rozmawialiście z nim na ten temat? Wytłumaczyliście mu sytuację?

- Próbowaliśmy, ale nie chciał nas słuchać. – westchnął i klapnął na kanapę. – Powiedział, że nie obchodzą go nasze problemy w związkach czy jakoś tak i kazał wziąć się w garść.  – powiedział zirytowany.

Podniosłam się z klęczek i usadowiłam się obok Louis’a, który trzymał Nate’a na kolanach. Chłopak spojrzał na mnie smutnymi oczami, a następnie objął mnie ramieniem, jednocześnie wtulając twarz w moje włosy.

- Co z Zayn’em? – spytałam cicho. – Jak się trzyma?

Louis milczał przez chwilę, jakby się wahał, czy powinien mówić.

- Kiepsko z nim. – wymamrotał. – W ogóle się do nas nie odzywa. Nawet z nami nie siedzi. Jak mamy przerwę, siedzi z boku i wpatruje się w telefon, a właściwie na zdjęcie Any.

- Tak strasznie mi go szkoda. – szepnęłam. – Bardzo przeżył wyjazd Any.

Louis westchnął przeciągle i puścił Nathana, który zaczął się wyrywać. Chłopiec podreptał do swojego pokoju i już po chwili wrócił ze swoim ukochanym misiem. W tym czasie mój chłopak położył się na kanapie, układając głowę na moich udach. Głaskałam go delikatnie po włosach, nie wiedząc, co powiedzieć.

- Boimy się z chłopakami, że Zayn będzie chciał odejść z zespołu. – odezwał się Louis nie spuszczając wzroku z naszego syna. – Jest z nim naprawdę kiepsko. Ten list od Any kompletnie go załamał, czuje się zdradzony. Nie wiemy już, co robić, żeby mu pomóc.

- Dajmy mu jeszcze trochę czasu. Od wyjazdu Any minęły dopiero trzy tygodnie. Na pewno się jakoś pozbiera. Zayn jest silny. – mruknęłam, właściwie sama nie bardzo wierząc w to, co mówię.

- Może masz rację.- wymamrotał zamyślony.

Przez dość długą chwilę, wspólnie obserwowaliśmy, jak Nathan bawi się swoim misiem. Cieszę się, że jest on jeszcze taki malutki i nie rozumie tego, co dzieje się wokół niego.

- Louis. – zaczęłam powoli. - Chce z tobą porozmawiać na temat ślubu.

- O co dokładnie ci chodzi? – spytał zainteresowany.

- Myślę, że powinniśmy przełożyć datę ślubu. – mruknęłam niepewnie. - Ze względu na to, co się stało.

_____________________________

W końcu udało mi się napisać ten rozdział. Nie jest on najlepszy, ale starałam się jak mogłam. 

Opowiadanie powoli ma się ku końcowi, więc wydarzenia przeze mnie zaplanowane, będą działy się w miarę szybko. 

To tyle.

Pozdrawiam ;)

@Twinkleineye